Na pewno każdy słyszał o wróżeniu za pomocą run, stawianiu kart runicznych, bądź tworzeniu własnego zestawu run na kamieniach czy kawałkach drewna. Jednak runy to nie tylko system mantyczny (tak jak np. karty Tarota), ale przede wszystkim magiczny. Oznacza to, iż wróżyć runami również można, ale najważniejsza ich cecha, to niemal idealne przystosowanie do magii. Runy świetnie posłużą np. do przygotowania talizmanów ochronnych, napisów przynoszących szczęście, różnego rodzaju skryptów zmieniających bieg wydarzeń, pomogą w dobraniu ezoterycznego imienia. Mogą być również wykorzystane do uzdrawiania i medytacji.

Natomiast przewidywać przyszłość z run jest trudniej niż z Tarota, ponieważ zamiast bogatego w różne odniesienia rysunku, możliwego do w miarę sprawnej interpretacji mamy tu do czynienia z czystym symbolem. Jego sens nie zawsze jest oczywisty, a często jest ukryty na poziomie mitologicznej świadomości, w egregorach pamięci rodowej.

Runy jako system mają znacznie starsze podstawy niż wszystkie współczesne talie Tarota i współpracują ze starożytnymi energiami, które mogą być niebezpieczne dla niedoświadczonego użytkownika. Dlatego runolog powinien do każdej runy odnosić się ostrożnie i z szacunkiem oraz przestrzegać zasad magicznego bezpieczeństwa. Jeśli czegoś nie jesteś pewien, lepiej nie ryzykuj, wybierz wariant bezpieczniejszy. Nie naśladuj ślepo starych ksiąg, nie wypełniaj bezrefleksyjnie starych instrukcji.

Od czasu powstania run energie Ziemi zmieniły się wielokrotnie, jej wibracja wzrosła. O ile setki lat temu należało wszystkie operacje wykonywać dosłownie, na planie materialnym, teraz wystarczy wykonać je na planie niewidzialnym (astralnym, mentalnym).

Ponadto wiele rytuałów runicznych uległo chrystianizacji i na początku najlepiej korzystać właśnie z takich, nie z typowo pogańskich (np. wypowiadając inwokację „W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego”). Nie przywołujemy w ten sposób starożytnych bogów.

 

Historia run

Staronordyckie słowo „run” oznacza tajemnicę. Runy są ściśle powiązane z mitologią Skandynawów i Germanów. Według wierzeń Wikingów runy wymyślił, a następnie podarował ludziom Odyn, główny bóg germańsko-skandynawskiego panteonu, bóstwo wojny i wojowników, mądrości, władzy, poezji i magii. Najstarsze znaleziska zawierające inskrypcje runiczne pochodzą z drugiej połowy II wieku naszej ery. Można przez to domniemywać, że runy istniały i ewoluowały przynajmniej od I wieku. Runy stanowiły sakralny system pisma i były używane przez rozmaite ludy od Morza Czarnego aż po Grenlandię. Ostre kształty znaków runicznych sugerują, iż znaki te zostały stworzone z myślą o wykuwaniu i ryciu, nie zaś pisaniu. Potwierdza to wielka ilość kamieni nagrobnych z napisami runicznymi, a zaskakująco mała ilość manuskryptów. Runy kuto w kamieniu, wycinano w drewnie, ozdabiano nimi broń, narzędzia, różnorodne przedmioty (grzebienie, tabliczki, groty, sprzączki), używano do zapisywania zaklęć nad drzwiami wejściowymi domu czy na dziobach okrętów.

Przez długi czas runy służyły tylko do wróżenia i celów magicznych. Znaczenie liter alfabetu runy przyjęły dopiero po wkroczeniu Celtów do Italii. Pewne znaki zostały dodane, inne usunięte – ich znaczenie pozostało czysto magiczne i znali je tylko wtajemniczeni. Nadejście chrześcijaństwa sprawiło jednak, że alfabety runiczne zostały uznane za pogańskie i szybko wyparte z użytku.

Najdłużej znajomość run zachowała się na Islandii. Tam chrześcijaństwo dotarło dopiero w X wieku, jednak i tam pod koniec XV wieku nie ostał się ani jeden znawca run (mag). Ponownie świat zainteresował się runami pod koniec XIX i na początku XX wieku, wraz z odrodzeniem się ezoteryki. Wróżby runiczne i magia uprawiana z ich pomocą szybko zdobyły popularność. Pojawili się badacze publikujący książki i artykuły na temat run, np. Austriak niemieckiego pochodzenia Gwido von List (1848-1919) i cały szereg jego następców.

Obecnie ilość opracowań dotyczących run można liczyć w setkach i tysiącach. Stworzono także różne modyfikacje alfabetu runicznego. W. Amfiteatrow, moskiewski mag zajmujący się wróżeniem z run i kart Tarota, stworzył nawet rozszerzony system o nazwie RUNTAR (nazwa pochodzi od połączenia słów „runy” i „tarot”). Powiązał on niektóre runy razem według ich znaczenia, a inne przeciwnie, podzielił na mniejsze części. Dodał też do tego całkiem nowe runy, łącznie otrzymując 108 run.


Ascella

Magia run cz.2

0 komentarzy

Dodaj komentarz

Avatar placeholder

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *